Acanthoscurria geniculata

Szczegóły

Kategoria: A

Występowanie: zamieszkuje tropikalne lasy deszczowe Ameryki Południowej. Najczęściej spotykany jest wśród roślinności runa leśnego Brazylii.

Wielkość: dorosłe samice osiągają ok. 9 cm długości całkowitej (głowotułów wraz z odwłokiem), ale wespół z odnóżami ich wielkość dochodzi do 20 cm!; samce są zazwyczaj nieco mniejsze.

Charakterystyka: duży, interesujący ptasznik, którego ubarwienie zmienia się z wiekiem. U młodych ciało jest różowawe z ciemną plamką na odwłoku. Osobniki dorosłe mają karapaks i odwłok brązowo-czarny, który lśni aksamitnie, a na odnóżach kontrastowo widnieją białe plamki-obręcze. Biała linia jest również widoczna na krawędzi karapaksu.

Terrarium powinno stać wspokojnym miejscu, nienarażonym na przegrzania, silne oddziaływanie promieni słonecznych i nadmierny hałas. Początkowo nimfy i podrostki trzymamy w różnego rodzaju niewielkich pudełkach plastikowych – np. w kliszówkach, pojemnikach na mocz czy faunaboxach. Podłoże powinno być regularnie zwilżane wodą przegotowaną lub odstaną za pomocą strzykawki. Osobniki dorosłe potrzebują terrariów o wymiarach nawet 40 x 35 x 30 cm. Konieczna jest wentylacja, warto zatem zastosować aluminiowy pasek z podziurkowanej blachy aluminiowej, albowiem plastikowe lub druciane siatki mogą zostać przegryzione. Jako grunt doskonale sprawdza się włókno kokosowe, torf lub ich mieszanka z dodatkiem ziemi ogrodowej pozbawionej dodatku nawozów sztucznych. Klimat wilgotny – należy zadbać, by wilgotność nie spadła poniżej poziomu 70-80%; trzeba regularnie zraszać podłoże, uważając przy tym, by nie skraplać wody na pająka. Kryjówka w postaci dużego fragmentu kory lub ustawionej na boku doniczki ceramicznej wydaje się ze wszech miar odpowiednia. Miseczka z wodą powinna stać w jednym z rogów terrarium – wówczas spryskiwanie można nieco, ale tylko nieco, ograniczyć. Temperaturę w terrarium hodowlanym winno się utrzymywać w przedziale 28-25°C (w dzień) i 24-22°C (w nocy).

Pokarm: mówiąc oględnie: zwierzę nie należy do niejadków, a mówiąc wprost: jest żarłokiem. Początkowo rośnie jednak stosunkowo wolno, lecz już pod koniec drugiego roku może osiągnąć nawet 9 cm. Nimfy zjadają z apetytem wylęg świerszczy i karaczanów, a pająki dorosłe – szarańczaki, duże gatunki karaczanów i średniej wielkości myszy. Dobrym uzupełnieniem diety jest sezonowo poławiany plankton łąkowy (szczególnie duże prostoskrzydłe).

Rozmnażanie zazwyczaj ma bezproblemowy przebieg. Samce dojrzewają płciowo niekiedy już po przekroczeniu 2 lat, samice zwykle po 3 roku życia. Dobrze odkarmiona samica (zjadłszy mysz) zwykle nie atakuje samca, choć lepiej, żeby dwa kojarzone ze sobą osobniki wcześniej nawiązały „kontakt wzrokowy”. Kokon wytwarzany jest po upływie ok. 2-3 miesięcy po udanej kopulacji (jego budowanie może przeciągnąć się do pół roku). Młode należy segregować i umieszczać w osobnych kliszówkach, gdyż kanibalizm pomiędzy rodzeństwem jest na porządku dnia.

Uwagi: dość niespokojny, pobudliwy gatunek. Jakkolwiek najpowszechniejszą jego formą obrony jest wyczesywanie z odwłoka włosków parzących, to nierzadko poszczególne osobniki przyjmują postawę imponującą, obnażając zęby jadowe. Toksyna A. geniculata niejest wprawdzie niebezpieczna dla życia człowieka, ale pokąsanie przez pająka może być przyczyną podwyższonej temperatury. Opuchlizna po ugryzieniu ustępuje zwykle po krótkim czasie. Samice mogą żyć nawet 15 lat. A samce? Szkoda gadać – zaledwie 3 lata.